تکنولوژی ATM یک مفهوم مخابراتی است که توسط استانداردهای بین المللی برای حمل طیف گسترده ای از ترافیک کاربر، از جمله سیگنال های صوتی، داده و ویدئو تعریف شده است. این برای پاسخگویی به نیازهای یک شبکه دیجیتال خدمات باند پهن توسعه داده شد و در ابتدا برای یکپارچه سازی شبکه های مخابراتی طراحی شد. مخفف ATM مخفف Asynchonous Transfer Mode است و به روسی به عنوان "انتقال داده ناهمزمان" ترجمه شده است.
این فناوری برای شبکه‌هایی ایجاد شد که نیاز به مدیریت ترافیک داده با عملکرد بالا (مانند انتقال فایل) و محتوای بلادرنگ با تاخیر کم (مانند صدا و ویدیو) دارند. مدل مرجع برای ATM تقریباً به سه لایه زیرین ISO-OSI نگاشت: شبکه، پیوند داده و فیزیکی. ATM پروتکل اولیه ای است که روی مدارهای SONET/SDH (شبکه تلفن سوئیچ شده عمومی) و شبکه دیجیتال خدمات مجتمع (ISDN) استفاده می شود.
این چیست؟
ATM برای اتصال شبکه به چه معناست؟ او فراهم می کندعملکردی مشابه سوئیچینگ مدار و شبکه های سوئیچ بسته: این فناوری از مالتی پلکسی تقسیم زمان ناهمزمان استفاده می کند و داده ها را در بسته های با اندازه ثابت کوچک (فریم های ISO-OSI) به نام سلول ها رمزگذاری می کند. این با رویکردهایی مانند پروتکل اینترنت یا اترنت که از بسته‌ها و فریم‌های با اندازه متغیر استفاده می‌کنند متفاوت است.
اصول اساسی فناوری ATM به شرح زیر است. از یک مدل اتصال گرا استفاده می کند که در آن یک مدار مجازی باید بین دو نقطه پایانی قبل از شروع ارتباط واقعی ایجاد شود. این مدارهای مجازی می توانند "دائمی" باشند، یعنی اتصالات اختصاصی که معمولاً توسط ارائه دهنده خدمات از قبل پیکربندی شده اند، یا "قابل تعویض"، یعنی برای هر تماس قابل تنظیم هستند.
حالت انتقال ناهمزمان (ATM مخفف انگلیسی) به عنوان روش ارتباطی مورد استفاده در دستگاه های خودپرداز و پایانه های پرداخت شناخته می شود. با این حال، این استفاده به تدریج در حال کاهش است. استفاده از فناوری در دستگاه های خودپرداز تا حد زیادی توسط پروتکل اینترنت (IP) جایگزین شده است. در پیوند مرجع ISO-OSI (لایه 2)، دستگاه های انتقال زیرین معمولاً به عنوان فریم نامیده می شوند. در دستگاه خودپرداز، طول ثابتی دارند (53 اکتت یا بایت) و به طور خاص "سلول" نامیده می شوند.
اندازه سلول
همانطور که در بالا ذکر شد، رمزگشایی ATM یک انتقال ناهمزمان داده است که با تقسیم آنها به سلول هایی با اندازه مشخص انجام می شود.
اگر سیگنال گفتار به بسته ها کاهش یابد، و آنهامجبور به ارسال بر روی پیوندی با ترافیک داده سنگین، صرف نظر از اندازه آنها، با بسته های تمام عیار بزرگ روبرو می شوند. در شرایط عادی بیکار، ممکن است حداکثر تاخیر را تجربه کنند. برای جلوگیری از این مشکل، همه بسته‌ها یا سلول‌های ATM دارای اندازه کوچک یکسانی هستند. علاوه بر این، ساختار سلول ثابت به این معنی است که داده‌ها را می‌توان به راحتی توسط سخت‌افزار بدون تأخیرهای ذاتی ایجاد شده توسط فریم‌های سوئیچ‌شده و مسیریابی نرم‌افزاری منتقل کرد.
بنابراین، طراحان ATM از سلول های داده کوچک برای کاهش لرزش (در این مورد، پراکندگی تاخیر) در چندگانه سازی جریان های داده استفاده کردند. این امر به ویژه هنگام حمل ترافیک صوتی مهم است، زیرا تبدیل صدای دیجیتالی به صدای آنالوگ بخشی جدایی ناپذیر از فرآیند بلادرنگ است. این به عملکرد رمزگشا (کدک) کمک می کند، که به یک جریان توزیع یکنواخت (در زمان) از عناصر داده نیاز دارد. اگر خط بعدی در صورت نیاز در دسترس نباشد، کدک چاره ای جز توقف ندارد. بعداً، اطلاعات از دست می‌رود، زیرا دوره زمانی که باید به سیگنال تبدیل می‌شد قبلاً سپری شده است.
خودپرداز چگونه توسعه یافت؟
در طول توسعه ATM، سلسله مراتب دیجیتال سنکرون 155 مگابیت در ثانیه (SDH) با 135 مگابیت در ثانیه یک شبکه نوری سریع در نظر گرفته شد و بسیاری از پیوندهای سلسله مراتب دیجیتال Plesiochronous (PDH) در شبکه به طور قابل توجهی کندتر بودند (نه بیش از 45 مگابیت بر ثانیه / با). دربا این سرعت، یک بسته داده معمولی 1500 بایتی (12000 بیتی) باید در 77.42 میکرو ثانیه دانلود شود. در یک پیوند کم سرعت مانند یک خط T1 1.544 مگابیت بر ثانیه، انتقال چنین بسته ای تا 7.8 میلی ثانیه طول می کشد.
تأخیر دانلود ناشی از چندین بسته از این قبیل در صف می تواند چندین بار از تعداد 7.8 میلی ثانیه تجاوز کند. این برای ترافیک صوتی غیرقابل قبول است، زیرا برای تولید صدای با کیفیت خوب باید صدای لرزش پایینی در جریان داده وارد شده به کدک داشته باشد.
سیستم صدای بسته می تواند این کار را به روش های مختلفی انجام دهد، مانند استفاده از بافر پخش بین شبکه و کدک. این کار لرزش را از بین می‌برد، اما تاخیری که هنگام عبور از بافر رخ می‌دهد، حتی در شبکه‌های محلی نیاز به یک حذف کننده اکو دارد. در آن زمان بسیار گران در نظر گرفته می شد. علاوه بر این، تاخیر در کانال را افزایش داد و ارتباط را دشوار کرد.
فناوری شبکه ATM ذاتاً لرزش کم (و کمترین تأخیر کلی) را برای ترافیک فراهم می کند.
چگونه این به اتصال شبکه کمک می کند؟
طراحیATM برای رابط شبکه با لرزش کم است. با این حال، «سلول‌ها» در طراحی معرفی شدند تا امکان تأخیر در صف کوتاه را فراهم کنند و در عین حال از ترافیک دیتاگرام پشتیبانی کنند. فناوری ATM همه بسته‌ها، داده‌ها و جریان‌های صوتی را به قطعات 48 بایتی تقسیم کرد و یک هدر مسیریابی 5 بایتی به هر کدام اضافه کرد تا بعداً دوباره مونتاژ شوند.
این انتخاب اندازهسیاسی بود نه فنی هنگامی که CCITT (در حال حاضر ITU-T) ATM را استاندارد کرد، نمایندگان ایالات متحده خواهان یک محموله 64 بایتی بودند زیرا این یک مصالحه خوب بین مقادیر زیادی از اطلاعات بهینه‌سازی شده برای انتقال داده و بارهای کوتاه‌تر طراحی شده برای برنامه‌های بلادرنگ در نظر گرفته می‌شد. به نوبه خود، توسعه دهندگان در اروپا بسته های 32 بایتی می خواستند زیرا اندازه کوچک (و در نتیجه زمان انتقال کوتاه) برنامه های صوتی را از نظر لغو اکو آسان می کند.
اندازه 48 بایت (به علاوه اندازه سرصفحه=53) به عنوان مصالحه بین دو طرف انتخاب شد. هدرهای 5 بایتی انتخاب شدند زیرا 10 درصد از محموله به عنوان حداکثر هزینه برای اطلاعات مسیریابی در نظر گرفته شد. فناوری ATM سلول‌های 53 بایتی را مالتی پلکس کرد، که خرابی و تأخیر داده‌ها را تا 30 برابر کاهش داد و نیاز به حذف کننده‌های اکو را کاهش داد.
ساختار سلول ATM
ATM دو قالب مختلف سلولی را تعریف می کند: رابط شبکه کاربر (UNI) و رابط شبکه (NNI). بیشتر پیوندهای شبکه ATM از UNI استفاده می کنند. ساختار هر بسته شامل عناصر زیر است:
- فیلد Generic Flow Control (GFC) یک فیلد 4 بیتی است که در ابتدا برای پشتیبانی از اتصال ATM در شبکه عمومی اضافه شد. از نظر توپولوژیکی، به عنوان یک حلقه باس دوگانه صف توزیع شده (DQDB) نشان داده می شود. میدان GFC طوری طراحی شده است کهبرای ارائه 4 بیت رابط کاربر-شبکه (UNI) برای مذاکره مالتی پلکسی و کنترل جریان بین سلول های اتصالات مختلف ATM. با این حال، استفاده و مقادیر دقیق آن استاندارد نشده است و فیلد همیشه روی 0000 تنظیم می شود.
- VPI - شناسه مسیر مجازی (8 بیت UNI یا 12 بیت NNI).
- VCI - شناسه کانال مجازی (16 بیت).
- PT - نوع محموله (3 بیت).
- MSB - سلول کنترل شبکه. اگر مقدار آن 0 باشد، از یک بسته داده کاربر استفاده می شود و در ساختار آن، 2 بیت نشان ازدحام آشکار (EFCI) و 1 تجربه ازدحام شبکه است. علاوه بر این، 1 بیت دیگر به کاربر (AAU) اختصاص داده شده است. توسط AAL5 برای نشان دادن مرزهای بسته استفاده می شود.
- CLP - اولویت از دست دادن سلول (1 بیت).
- HEC - کنترل خطای سرصفحه (CRC 8 بیتی).
شبکه ATM از میدان PT برای تعیین سلول‌های ویژه مختلف برای اهداف عملیات، مدیریت و مدیریت (OAM) و برای تعریف مرزهای بسته در برخی از لایه‌های سازگار (AALs) استفاده می‌کند. اگر مقدار MSB فیلد PT 0 باشد، این یک سلول داده کاربر است و دو بیت باقیمانده برای نشان دادن ازدحام شبکه و به عنوان یک بیت سرصفحه عمومی برای لایه‌های سازگاری استفاده می‌شود. اگر MSB 1 باشد، یک بسته کنترلی است و دو بیت باقیمانده نوع آن را نشان می دهد.
برخی از پروتکل‌های ATM (روش انتقال داده ناهمزمان) از فیلد HEC برای کنترل الگوریتم فریم‌بندی مبتنی بر CRC استفاده می‌کنند که می‌تواند پیدا کند.سلول ها بدون هزینه اضافی CRC 8 بیتی برای تصحیح خطاهای هدر تک بیتی و تشخیص خطاهای چند بیتی استفاده می شود. هنگامی که مورد دوم یافت می شود، سلول های فعلی و بعدی کنار گذاشته می شوند تا زمانی که یک سلول بدون خطاهای هدر پیدا شود.
بسته UNI فیلد GFC را برای کنترل جریان محلی یا مالتیپلکس فرعی بین کاربران ذخیره می کند. این در نظر گرفته شده بود تا به چندین ترمینال اجازه دهد تا یک اتصال شبکه واحد را به اشتراک بگذارند. همچنین برای فعال کردن دو تلفن شبکه دیجیتال سرویس یکپارچه (ISDN) برای به اشتراک گذاشتن یک اتصال اولیه ISDN با سرعت معین استفاده شد. هر چهار بیت GFC باید به طور پیش فرض صفر باشند.
فرمت سلولی NNI فرمت UNI را تقریباً به همان روش تکرار می کند، با این تفاوت که فیلد GFC 4 بیتی دوباره به فیلد VPI تخصیص داده می شود و آن را به 12 بیت افزایش می دهد. بنابراین یک اتصال NNI ATM می تواند تقریباً 216 VC را هر بار اداره کند.
سلول ها و انتقال در عمل
خودپرداز در عمل به چه معناست؟ از طریق AAL انواع خدمات را پشتیبانی می کند. AALهای استاندارد شده شامل AAL1، AAL2 و AAL5 و همچنین AAC3 و AAL4 که کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. نوع اول برای خدمات نرخ بیت ثابت (CBR) و شبیه سازی مدار استفاده می شود. همگام‌سازی در AAL1 نیز پشتیبانی می‌شود.
نوع دوم و چهارم برای خدمات نرخ بیت متغیر (VBR) و AAL5 برای داده ها استفاده می شود. اطلاعاتی که در مورد آن AAL برای یک سلول معین استفاده می شود در آن کدگذاری نمی شود. در عوض، هماهنگ یا تنظیم شده استنقاط پایانی برای هر اتصال مجازی.
بعد از طراحی اولیه این فناوری، شبکه ها بسیار سریعتر شده اند. یک فریم اترنت تمام قد 1500 بایتی (12000 بیتی) فقط 1.2 میکروثانیه طول می کشد تا در یک شبکه 10 گیگابیت بر ثانیه ارسال شود و نیاز به سلول های کوچک برای کاهش تأخیر را کاهش می دهد.
نقاط قوت و ضعف چنین رابطه ای چیست؟
مزایا و معایب فناوری شبکه ATM به شرح زیر است. برخی بر این باورند که افزایش سرعت ارتباط باعث می‌شود که آن را با اترنت در شبکه اصلی جایگزین کند. البته لازم به ذکر است که افزایش سرعت به خودی خود باعث کاهش لرزش ناشی از صف نمی شود. علاوه بر این، سخت افزار برای اجرای تطبیق سرویس برای بسته های IP گران است.
در عین حال، به دلیل بار ثابت 48 بایتی، ATM به عنوان یک پیوند داده مستقیماً تحت IP مناسب نیست، زیرا لایه OSI که IP روی آن کار می کند باید حداکثر واحد انتقال (MTU) را ارائه دهد. حداقل 576 بایت.
در اتصالات کندتر یا پرتراکم (622 مگابیت در ثانیه و پایین تر)، ATM منطقی است، و به همین دلیل اکثر سیستم های خط مشترک دیجیتال نامتقارن (ADSL) از این فناوری به عنوان یک لایه میانی بین لایه پیوند فیزیکی و پروتکل لایه 2 استفاده می کنند. مانند PPP یا اترنت.
در این سرعت های پایین تر، ATM توانایی مفیدی برای حمل چندین منطق در یک رسانه فیزیکی یا مجازی را فراهم می کند، اگرچه روش های دیگری مانند چند کانال وجود دارد. PPP و VLAN های اترنت، که در پیاده سازی های VDSL اختیاری هستند.
DSL می تواند به عنوان راهی برای دسترسی به شبکه ATM استفاده شود و به شما امکان می دهد از طریق یک شبکه خودپرداز پهن باند به بسیاری از ISPها متصل شوید.
بنابراین، معایب فناوری این است که کارایی خود را در اتصالات پرسرعت مدرن از دست می دهد. مزیت چنین شبکه ای این است که به طور قابل توجهی پهنای باند را افزایش می دهد، زیرا ارتباط مستقیمی بین دستگاه های مختلف جانبی ایجاد می کند.
علاوه بر این، با یک اتصال فیزیکی با استفاده از ATM، چندین مدار مجازی مختلف با ویژگی های مختلف می توانند به طور همزمان کار کنند.
این فناوری از ابزارهای مدیریت ترافیک بسیار قدرتمندی استفاده می کند که در حال حاضر به توسعه خود ادامه می دهند. این امر امکان انتقال داده ها از انواع مختلف را به طور همزمان امکان پذیر می کند، حتی اگر الزامات کاملاً متفاوتی برای ارسال و دریافت آنها داشته باشند. برای مثال، می‌توانید با استفاده از پروتکل‌های مختلف در یک کانال ترافیک ایجاد کنید.
مبانی مدارهای مجازی
حالت انتقال ناهمزمان (مخفف ATM) به عنوان یک لایه انتقال مبتنی بر پیوند با استفاده از مدارهای مجازی (VCs) عمل می کند. این به مفهوم مسیرهای مجازی (VP) و کانال ها مربوط می شود. هر سلول ATM دارای یک شناسه مسیر مجازی 8 یا 12 بیتی (VPI) و یک شناسه مدار مجازی 16 بیتی (VCI) است.در هدر آن تعریف شده است.
VCI، همراه با VPI، برای شناسایی مقصد بعدی بسته در هنگام عبور از یک سری سوئیچ های ATM در مسیر خود به مقصد استفاده می شود. طول VPI بسته به اینکه سلول از طریق رابط کاربری ارسال شود یا رابط شبکه متفاوت است.
هنگامی که این بسته ها از شبکه ATM عبور می کنند، سوئیچینگ با تغییر مقادیر VPI/VCI (جایگزینی برچسب ها) اتفاق می افتد. اگرچه آنها لزوماً با انتهای اتصال مطابقت ندارند، مفهوم طرح متوالی است (بر خلاف IP، که در آن هر بسته می تواند از مسیر دیگری به مقصد برسد). سوئیچ های ATM از فیلدهای VPI/VCI برای شناسایی مدار مجازی (VCL) شبکه بعدی که یک سلول باید در مسیر خود به مقصد نهایی خود عبور کند، استفاده می کند. عملکرد VCI شبیه به شناسه اتصال پیوند داده (DLCI) در رله فریم و شماره گروه کانال منطقی در X.25 است.
یکی دیگر از مزایای استفاده از مدارهای مجازی این است که می توان از آنها به عنوان یک لایه مالتی پلکس استفاده کرد که امکان استفاده از خدمات مختلف (مانند رله صدا و فریم) را فراهم می کند. VPI برای کاهش جدول سوئیچینگ برخی از مدارهای مجازی که مسیرهای مشترک دارند مفید است.
استفاده از سلول ها و مدارهای مجازی برای سازماندهی ترافیک
فناوری ATM شامل حرکت ترافیک اضافی است. هنگامی که مدار پیکربندی می شود، هر سوئیچ در مدار از کلاس اتصال مطلع می شود.
قراردادهای ترافیکی خودپرداز بخشی از سازوکار استارائه "کیفیت خدمات" (QoS). چهار نوع اصلی (و چندین نوع) وجود دارد که هر کدام دارای مجموعه‌ای از پارامترها هستند که اتصال را توصیف می‌کنند:
- CBR - نرخ داده ثابت. نرخ پیک مشخص شده (PCR) که ثابت است.
- VBR - نرخ داده متغیر. مقدار متوسط یا حالت پایدار مشخص شده (SCR)، که می تواند در یک سطح معین به اوج خود برسد، برای حداکثر فاصله زمانی قبل از بروز مشکلات.
- ABR - نرخ داده موجود. حداقل مقدار تضمین شده مشخص شده است.
- UBR - نرخ داده تعریف نشده. ترافیک در پهنای باند باقیمانده توزیع می شود.
VBR دارای گزینه های بلادرنگ است و در حالت های دیگر برای ترافیک "موقعیتی" استفاده می شود. زمان نادرست گاهی اوقات به vbr-nrt کوتاه می شود.
بیشتر کلاس‌های ترافیک نیز از مفهوم تغییر تحمل سلولی (CDVT) استفاده می‌کنند، که «تجمع» آنها را در طول زمان تعریف می‌کند.
کنترل انتقال داده
با توجه به موارد فوق به چه معناست؟ برای حفظ عملکرد شبکه، قوانین ترافیک شبکه مجازی را می توان اعمال کرد تا میزان داده های منتقل شده در نقاط ورودی اتصال را محدود کند.
مدل مرجع تایید شده برای UPC و NPC، الگوریتم نرخ سلول عمومی (GCRA) است. به عنوان یک قاعده، ترافیک VBR بر خلاف انواع دیگر، معمولاً با استفاده از یک کنترلر کنترل می شود.
اگر مقدار داده از ترافیک تعریف شده توسط GCRA بیشتر باشد، شبکه می تواند بازنشانی شود.سلول‌ها، یا بیت اولویت از دست دادن سلول (CLP) را پرچم‌گذاری کنید (برای شناسایی بسته به‌عنوان زائد بالقوه). کار اصلی امنیتی مبتنی بر نظارت متوالی است، اما این برای ترافیک بسته های کپسوله شده بهینه نیست (زیرا حذف یک واحد کل بسته را باطل می کند). در نتیجه، طرح‌هایی مانند حذف بسته جزئی (PPD) و دور انداختن بسته اولیه (EPD) ایجاد شده‌اند که می‌توانند یک سری کامل از سلول‌ها را تا شروع بسته بعدی دور بیندازند. این باعث کاهش تعداد اطلاعات بی فایده در شبکه می شود و پهنای باند را برای بسته های کامل ذخیره می کند.
EPD و PPD با اتصالات AAL5 کار می کنند زیرا از انتهای نشانگر بسته استفاده می کنند: بیت ATM User Interface Indication (AUU) در قسمت Payload Type سربرگ، که در آخرین سلول SAR تنظیم شده است. -SDU.
ترافیک شکل دهی
مبانی فناوری ATM در این قسمت را می توان به صورت زیر نشان داد. شکل‌دهی ترافیک معمولاً در کارت رابط شبکه (NIC) در تجهیزات کاربر رخ می‌دهد. این تلاش می کند تا اطمینان حاصل شود که جریان سلول در VC با قرارداد ترافیکی آن مطابقت دارد، یعنی واحدها در UNI حذف یا کاهش نخواهند یافت. از آنجایی که مدل مرجع ارائه شده برای مدیریت ترافیک در شبکه GCRA است، این الگوریتم معمولاً برای شکل‌دهی و مسیریابی داده‌ها نیز استفاده می‌شود.
انواع مدارها و مسیرهای مجازی
فن آوریATM می تواند مدارها و مسیرهای مجازی را ایجاد کندبه صورت استاتیک و همچنین پویا. مدارهای استاتیک (STS) یا مسیرها (PVP) نیاز دارند که مدار از یک سری بخش تشکیل شده باشد، یکی برای هر جفت رابطی که از آن عبور می کند.
PVP و PVC، اگرچه از نظر مفهومی ساده هستند، اما به تلاش قابل توجهی در شبکه های بزرگ نیاز دارند. آنها همچنین از مسیریابی مجدد سرویس در صورت خرابی پشتیبانی نمی کنند. در مقابل، SPVPها و SPVCهای ساخته شده به صورت پویا با مشخص کردن ویژگیهای یک طرحواره (یک "قرارداد" خدمات) و دو نقطه پایانی ساخته می شوند.
در نهایت، شبکه‌های ATM مدارهای مجازی سوئیچ شده (SVC) را بر اساس نیاز قطعه انتهایی تجهیزات ایجاد و حذف می‌کنند. یکی از کاربردهای SVCها، برقراری تماس های تلفنی فردی است که شبکه ای از سوییچ ها از طریق خودپرداز به هم متصل هستند. SVCها همچنین در تلاش برای جایگزینی شبکه های محلی ATM استفاده شدند.
طرح مسیریابی مجازی
بیشتر شبکه های خودپرداز که از SPVP، SPVC و SVC پشتیبانی می کنند از رابط گره شبکه خصوصی یا پروتکل شبکه خصوصی شبکه به شبکه (PNNI) استفاده می کنند. PNNI از همان الگوریتم کوتاه‌ترین مسیر استفاده شده توسط OSPF و IS-IS برای مسیریابی بسته‌های IP برای تبادل اطلاعات توپولوژی بین سوئیچ‌ها و انتخاب مسیر از طریق شبکه استفاده می‌کند. PNNI همچنین شامل یک مکانیسم خلاصه سازی قدرتمند است که امکان ایجاد شبکه های بسیار بزرگ را فراهم می کند، و همچنین یک الگوریتم کنترل دسترسی به تماس (CAC) که در دسترس بودن پهنای باند کافی را در طول مسیر پیشنهادی از طریق شبکه برای برآورده کردن نیازهای سرویس یک VC تعیین می کند. یا VP.
دریافت و اتصال بهتماس
قبل از اینکه هر دو طرف بتوانند سلول ها را به یکدیگر ارسال کنند، شبکه باید یک اتصال برقرار کند. در ATM به این مدار مجازی (VC) می گویند. این می تواند یک مدار مجازی دائمی (PVC) باشد که به صورت اداری در نقاط پایانی ایجاد می شود، یا یک مدار مجازی سوئیچ شده (SVC) که در صورت نیاز توسط طرف های فرستنده ایجاد می شود. ایجاد یک SVC با سیگنالینگ کنترل می شود، که در آن درخواست کننده آدرس طرف گیرنده، نوع سرویس درخواستی و هر پارامتر ترافیکی را که ممکن است برای سرویس انتخابی قابل اعمال باشد، مشخص می کند. سپس شبکه تأیید می کند که منابع درخواستی در دسترس هستند و مسیری برای اتصال وجود دارد.
فناوری ATM سه سطح زیر را تعریف می کند:
- سازگاری ATM (AAL);
- 2 ATM، تقریباً معادل لایه پیوند داده OSI؛
- معادل فیزیکی همان لایه OSI.
استقرار و توزیع
فن آوریATM در دهه 1990 در میان شرکت های تلفن و بسیاری از تولیدکنندگان رایانه رایج شد. با این حال، حتی در پایان این دهه، بهترین قیمت و عملکرد محصولات پروتکل اینترنت شروع به رقابت با ATM برای یکپارچه سازی بلادرنگ و ترافیک شبکه بسته شد.
بعضی شرکت‌ها هنوز روی محصولات خودپرداز تمرکز می‌کنند، در حالی که برخی دیگر آنها را به عنوان یک گزینه ارائه می‌کنند.
فناوری موبایل
فناوری بی سیم از یک شبکه هسته ای ATM با یک شبکه دسترسی بی سیم تشکیل شده است. سلول ها در اینجا از ایستگاه های پایه به پایانه های سیار منتقل می شوند. کارکردتحرک ها بر روی یک سوئیچ ATM در شبکه اصلی انجام می شود که به عنوان "متقاطع" شناخته می شود، که مشابه MSC (مرکز سوئیچینگ موبایل) شبکه های GSM است. مزیت ارتباطات بی سیم ATM توان عملیاتی بالا و نرخ انتقال بالای آن است که در لایه 2 انجام می شود.
در اوایل دهه 1990، برخی از آزمایشگاه های تحقیقاتی در این زمینه فعال بودند. انجمن ATM برای استانداردسازی فناوری شبکه های بی سیم ایجاد شد. چندین شرکت مخابراتی از جمله NEC، فوجیتسو و AT&T از آن حمایت می کردند. هدف فناوری تلفن همراه ATM ارائه فناوری‌های ارتباطات چندرسانه‌ای با سرعت بالا است که قادر به ارائه پهنای باند تلفن همراه فراتر از شبکه‌های GSM و WLAN هستند.
