یک LED (یا دیود ساطع نور) یک دیود نوری است که انرژی نور را به شکل "فوتون" در صورت بایاس به جلو ساطع می کند. در الکترونیک به این فرآیند الکترولومینسانس می گوییم. رنگ نور مرئی ساطع شده توسط LED ها از آبی تا قرمز متغیر است و با طول موج طیفی نور ساطع شده تعیین می شود که به نوبه خود به ناخالصی های مختلفی بستگی دارد که در طول فرآیند تولید به مواد نیمه هادی اضافه می شود.
LED ها نسبت به لامپ ها و لامپ های سنتی مزیت های زیادی دارند و شاید مهم ترین آنها اندازه کوچک، دوام، رنگ های متنوع، هزینه کم و در دسترس بودن آسان، قابلیت ارتباط آسان با سایر قطعات الکترونیکی دیگر در دیجیتال باشد. نمودارها.
اما مزیت اصلی LED ها این است که به دلیل اندازه کوچک آنها می توان برخی از آنها را در یک بسته فشرده متمرکز کرد و به اصطلاح نشانگر هفت بخش را تشکیل داد.
نشانگر هفت بخش از هفت LED تشکیل شده است (از این رو نام آن)همانطور که در شکل نشان داده شده است در یک مستطیل مرتب شده است. هر یک از هفت LED یک سگمنت نامیده می شود، زیرا وقتی روشن می شود، قطعه بخشی از یک رقم (اعشاری یا هگزا دسیمال) را تشکیل می دهد. گاهی اوقات هشتمین LED اضافی در یک بسته استفاده می شود. این برای نمایش یک نقطه اعشار (DP) عمل می کند، بنابراین اگر دو یا چند نمایشگر 7 قسمتی به هم متصل شده باشند تا اعداد بزرگتر از ده را نشان دهند، اجازه می دهد یک اعشار نمایش داده شود.
هر یک از هفت بخش LED نمایشگر به پد مربوطه از ردیف تماس که مستقیماً روی محفظه پلاستیکی مستطیلی نشانگر قرار دارد وصل می شود. پین های LED دارای برچسب a تا g هستند که نشان دهنده هر بخش جداگانه است. پایه های دیگر بخش های LED به هم متصل هستند و یک ترمینال مشترک را تشکیل می دهند.
بنابراین، یک بایاس رو به جلو اعمال شده به پین های مربوط به بخش های LED به ترتیب خاصی باعث می شود برخی از بخش ها روشن شوند و بقیه کم نور باقی بمانند، در نتیجه کاراکتر الگوی عددی مورد نظر برای نشان دادن روی نمایشگر برجسته می شود.. این به ما امکان می دهد هر یک از ده رقم اعشاری را از 0 تا 9 در یک صفحه نمایش 7 قسمتی نشان دهیم.
خروجی مشترک معمولاً برای تعیین نوع نمایشگر ۷ قسمتی استفاده می شود. هر LED صفحه نمایش دارای دو سیم اتصال است که یکی از آنها "آند" و دیگری "کاتد" نامیده می شود. بنابراین، یک نشانگر LED هفت بخش می تواند دو نوع طراحی مدار داشته باشد - با یک کاتد مشترک(OK) و آند مشترک (OA).
تفاوت این دو نوع نمایشگر در این است که در طراحی OK، کاتدهای هر 7 سگمنت مستقیماً به یکدیگر متصل هستند، در حالی که در طراحی آند مشترک (OA) آندهای هر 7 سگمنت به یکدیگر متصل می شوند. هر دو طرح به شرح زیر عمل می کنند.
- کاتد مشترک (OK) - کاتدهای به هم پیوسته همه بخش های LED دارای سطح منطقی "0" هستند یا به یک سیم مشترک متصل می شوند. بخش‌های مجزا با هدایت خروجی آند خود به منطق "بالا" یا منطقی "1" از طریق یک مقاومت محدودکننده برای بایاس به جلو LEDهای جداگانه روشن می‌شوند.
- آند مشترک (OA) - آندهای تمام بخش های LED با هم ترکیب شده اند و سطح منطقی "1" دارند. وقتی هر کاتد خاص از طریق مقاومت محدود کننده مناسب به زمین، منطق "0" یا سیگنال کم پتانسیل متصل می شود، بخش های جداگانه نشانگر می درخشند.
به طور کلی، نمایشگرهای هفت بخش آند معمولی محبوبیت بیشتری دارند، زیرا بسیاری از مدارهای منطقی می توانند جریان بیشتری نسبت به منبع تغذیه بکشند. همچنین توجه داشته باشید که نمایشگر کاتد مشترک جایگزین مستقیمی در مدار برای نمایشگر آند مشترک نیست. و بالعکس - این معادل روشن کردن LED ها در جهت مخالف است و بنابراین هیچ انتشار نوری رخ نخواهد داد.
اگرچه نشانگر 7 بخش را می توان به عنوان یک نمایشگر واحد در نظر گرفت، اما همچنانشامل هفت LED جداگانه در یک بسته است، و به این ترتیب این LED ها باید از جریان اضافی محافظت شوند. ال ای دی ها فقط زمانی نور ساطع می کنند که بایاس رو به جلو باشند و میزان نوری که ساطع می کنند با جریان رو به جلو متناسب است. این تنها به این معنی است که شدت LED با افزایش جریان تقریباً به صورت خطی افزایش می یابد. بنابراین، برای جلوگیری از آسیب رساندن به LED، این جریان رو به جلو باید توسط یک مقاومت محدود کننده خارجی کنترل و به مقدار مطمئن محدود شود.
چنین اندیکاتورهای هفت بخش ایستا نامیده می شوند. نقطه ضعف قابل توجه آنها تعداد زیاد خروجی در بسته است. برای رفع این نقص، از طرح‌هایی برای کنترل پویا شاخص‌های هفت‌بخشی استفاده می‌شود.
نشانگر هفت بخش محبوبیت زیادی در بین آماتورهای رادیویی به دست آورده است زیرا استفاده از آن آسان است و خواندن آن آسان است.
