اینترنت مدتهاست که نوعی افزودنی به زندگی ما نیست و به بخشی جدایی ناپذیر آن تبدیل شده است. بسیاری از فعالیت ها و سرگرمی های روزمره به شبکه جهانی وب بستگی دارد. اما برای ورود به آن، به چیزی بیشتر از سیم متصل به پریز نیاز دارید.
بیایید انواع اصلی اتصال به اینترنت را در نظر بگیریم: ویژگی‌ها، تجهیزات مورد استفاده و نظرات کاربران برای یک یا آن نوع. گزینه ها خیلی متنوع نیستند، اما با این وجود، هرکسی می تواند برای اهداف و شرایط خاص چیزی را برای خود انتخاب کند.
اتصال کابل
این محبوب ترین نوع اتصال به اینترنت است. ارائه دهنده خدمات منطقه شما یک کابل به آپارتمان شما می آورد که از طریق آن سیگنال وارد خانه می شود. در چنین مواردی، به عنوان یک قاعده، فقط از دو گزینه اتصال استفاده می شود - از طریق یک کابل نوری و از طریق یک کابل جفت پیچ خورده.
جفت پیچ خورده
در مورد جفت پیچ خورده، همه چیز در اینجا ساده است. یک کابل پیچ خورده (مسی) از جعبه اتصال در ورودی کشیده شده و به واحد سیستم یا روتر شما متصل می شود. تقریباً تمام ساختمان های بلند به این ترتیب به هم متصل می شوند. بفهمید چه نوعاتصال به اینترنت (کابل) در این مورد بسیار ساده است: اگر سیم های نازک (در مقایسه با فیبر نوری) و سرعت متوسط تا 100 مگابیت در ثانیه دارید، جفت پیچ خورده ارزش آن را دارد. اگر کابل ضخیم تر و سرعت آن بیشتر باشد، فیبر است.
کابل نوری
در مورد دیگری، یک "اپتیک" به آپارتمان آورده می شود که مستقیماً به یک جعبه اتصال ویژه در خانه متصل می شود. این نوع اتصال به اینترنت یک مزیت بسیار جدی دارد - سرعت آن که می تواند تا 1 گیگابیت در ثانیه برسد.
از طریق یک کابل نوری، می توانید به راحتی نه تنها به شبکه جهانی وب دسترسی داشته باشید، بلکه از خدمات تلفن و تلویزیون نیز استفاده کنید. یعنی به جای سه کابل کشیده، یک کابل دریافت می کنید.
به نوبه خود، نوع کابلی اتصال اینترنت دو گزینه برای کار با پروتکل های شبکه دارد - محلی و مجازی. آنها را با جزئیات بیشتر در نظر بگیرید.
شبکه محلی
تمام نکته پروتکل های محلی این است که ISP شما به سادگی یک آدرس IP جداگانه به شما اختصاص می دهد. ارائه‌دهنده همه رایانه‌ها را در یک شبکه بزرگ شامل می‌شود، جایی که می‌تواند با خیال راحت هر آدرس را کنترل کند. علاوه بر این، این نوع اتصال به اینترنت با وجود یک IP پویا یا ثابت متمایز می شود.
گزینه پویا ساده ترین است، زیرا تمام تنظیمات شبکه بر دوش ارائه دهنده است و کاربر نیازی به تنظیم چیزی ندارد. چگونه می توان در این مورد از نوع اتصال به اینترنت مطلع شد؟ اگر کابل را به کامپیوتر وصل کرده ایدیا یک روتر و بعد از چند ثانیه به شبکه جهانی وب دسترسی پیدا کرد، به این معنی است که شما یک IP پویا دارید، در غیر این صورت سیستم عامل پارامترهای ورود اضافی را درخواست می کند.
نسخه استاتیک از نظر دسترسی دشوارتر است. قبل از هر جلسه، سیستم اطلاعاتی را برای دسترسی به اینترنت درخواست می کند که ارائه دهنده باید به شما ارائه می داد. آنها تغییر نمی کنند، بنابراین کافی است یک بار آنها را وارد کنید و در آینده سیستم عامل خود به شبکه دسترسی پیدا می کند.
این گزینه برای سرویس های آنلاینی که دائماً از شما آدرس IP ثابت می خواهند بسیار راحت است. چگونه می توان فهمید که در این مورد چه نوع اتصال به اینترنت وجود دارد؟ اکثر روترهای مدرن قادر به تعیین نوع اتصال و اطلاع مالک در مورد آن هستند. اگر از تجهیزات قدیمی یا رک و پوست کنده استفاده می کنید، می توانید به سادگی با ارائه دهنده خود تماس بگیرید و تمام اطلاعات مورد نظر خود را روشن کنید. آنها همچنین به شما کمک می کنند مدل روتر رقابتی را پیدا کنید و به شما می گویند که چگونه نوع اتصال اینترنت دستگاه خود را پیدا کنید.
قضاوت بر اساس بازخورد کاربران در بسیاری از انجمن های تخصصی، ارائه دهندگان ترجیح می دهند مشترکان را روی یک IP ثابت قرار دهند. به عنوان مثال، همان Rostelecom (نوع اتصال اینترنت کابلی است) اینترنت را فقط برای "استاتیک" به طور کامل پیاده سازی می کند، زیرا در این حالت ردیابی هر کاربر از نظر هزینه اشتراک و ارائه برخی خدمات اضافی بسیار ساده تر است.. در مورد خود کیفیتاتصال، خیلی به کابل مورد استفاده (فیبر/جفت پیچ خورده) و تجهیزات شما (روتر/کارت شبکه) بستگی دارد.
شبکه مجازی
شبکه خصوصی مجازی یا به عبارت دیگر VPN پروتکل های ارتباطی رمزگذاری شده ای هستند که در آن تبادل کلیه اطلاعات بین رایانه کاربر و ارائه دهنده رمزگذاری می شود و امنیت شبکه را تا حد زیادی افزایش می دهد. در مجموع، دو نوع اصلی اتصال VPN وجود دارد - اینها PPPoE و PPTP (L2TP).
یکی از محبوب ترین انواع شبکه های مجازی، پروتکل های PPPoE هستند. برای اتصال به اینترنت فقط به نام کاربری و رمز عبور نیاز دارید. پلت فرم ویندوز این نوع را به عنوان یک اتصال شماره گیری مشروط باند پهن می شناسد.
یک نوع بسیار کمتر محبوب PPTP (L2TP) است، زیرا هنگام وارد کردن رمز عبور با ورود، کاربر باید آدرس دقیق سرور ارائه دهنده را مشخص کند. یکی دیگر از ویژگی های متمایز کننده اتصال PPTP روش رمزگذاری است که اساساً با PPPoE متفاوت است. یکی از معروف ترین ارائه دهندگانی که روی این پروتکل کار می کند Beeline (اینترنت خانگی) است. نوع اتصال سایر ارائه دهندگان نیز ممکن است بسته به شرایط منطقه (نزدیک بودن به برج، سرعت مورد نیاز و غیره) متفاوت باشد.
نظرات درباره این نوع اتصال بسیار متفاوت است. برخی از تغییرات مکرر سرعت جریان داده (تماشای فیلم، کار با اطلاعات متنی و غیره) کاملاً راضی هستند، اما برای برخی این لحظه حیاتی است. دومی معمولاً گیمرهایی هستند که به پینگ کم (تاخیر پاسخ سرور) نیاز دارندتوان عملیاتی خوب به عنوان مثال، اگر یک نوع اتصال به اینترنت MTS از طریق اتصال VPN (مودم فلش) دارید، در بازی های محبوب MOBA League of Legends و DOTA، پینگ بین 90 تا 120 میلی ثانیه خواهد بود. در حالی که از طریق اتصال کابلی، زمان پاسخ از 40-60 میلی ثانیه تجاوز نمی کند.
اتصال ترکیبی
این نوع شامل چندین نوع اتصال اینترنتی است. شبکه مجازی در اینجا نوع اتصال اولویت دارد و آدرس های IP پویا یا استاتیک به عنوان یک منبع اضافی استفاده می شود. یعنی تفاوت بین آنها در ورود دستی یا خودکار اطلاعات مربوط به سرور ارائه دهنده نهفته است.
این نوع یکی از سخت ترین ها محسوب می شود و به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد. اغلب توسط خدمات شهری با ساختار اداری چند سطحی استفاده می شود: صندوق بازنشستگی، خدمات گاز، مراکز اشتغال و غیره.
خط تلفن
کابل فیبر نوری به طور جدی بر خطوط تلفن تسلط دارد، اما به دلایلی (مناطق روستایی، سکونتگاه های دورافتاده و غیره) توصیه نمی شود که یک ISP کابل اینترنت گران قیمت را بکشد. در این مورد، داشتن تلفن خانه به نوعی کمک می کند، یعنی اتصال ADSL یا Dial-Up.
اتصال ADSL به شما امکان می دهد با سرعت کم، تقریباً در حدود یک دوجین مگابیت، در اینترنت گشت و گذار کنید. برای اکثر کارهای معمولی، این کاملاً کافی است. برای عملکرد کامل شبکه، به یک مودم و یک کابل تلفن نیاز دارید. برای اینکه هر دو دستگاه به طور همزمان کار کنند وبه درستی (کامپیوتر با شبکه و تلفن)، به یک تقسیم کننده نیاز است که حلقه ها را هم به تلفن خانه و هم به واحد سیستم منشعب کند.
ارتباط Dial-Up همانطور که می گویند قرن گذشته است. در این صورت اگر در اینترنت کار می کنید، خط تلفن مشغول خواهد بود. علاوه بر این، سرعت انتقال اطلاعات به 56 کیلوبیت بر ثانیه محدود شده است که با استانداردهای امروزی، بسیار بسیار پایین است. با وجود تمام کاستی‌های اتصال Dial-Up، گاهی اوقات در زمین‌های سخت استفاده می‌شود.
با قضاوت بر اساس بازخورد کاربران، این روش اتصال عملاً مورد تقاضا نیست، زیرا حتی تماشای ویدیوها در کانال YouTube با وضوح پایین یک مشکل واقعی است. تنها چیزی که با چنین ارتباطی می توانید روی آن حساب کنید فقط حروف، تصاویر و موسیقی با نرخ بیت کم است.
اینترنت ماهواره
یکی از گران ترین انواع اتصال، اما در عین حال تقریباً همه جا حاضر است. یک بشقاب ماهواره ای به شما امکان می دهد حتی در بیابان که هیچ ارتباط ساده ای وجود ندارد، به شبکه جهانی وب دسترسی داشته باشید. تنها شرط، دید خوب ماهواره در مدار است که برای یک ارائه دهنده محترم مشکلی نیست.
مطمئناً بسیاری از نزدیک با تلویزیون ماهواره ای آشنا هستند. در مورد اینترنت، اصل یکسان است، با تنها تفاوت این است که یک بلوک با یک سر فرستنده به علاوه بر روی صفحه نصب می شود تا داده ها را در هر دو جهت انتقال دهد.
سرعت یک کانال در ده ها مگابیت اندازه گیری می شود. یکی از اصلی ترینمعایب این نوع اتصال نرخ های گزاف و تجهیزات گران قیمت است.
Wi-Fi
بسیاری از مردم احتمالاً با پروتکل های Wi-Fi آشنا هستند. شخصی یک روتر در خانه نصب کرده است و شخصی از نقاط ورودی رایگان در مکان های عمومی استفاده می کند. Wi-Fi، به عنوان یک قاعده، مناطقی را پوشش می دهد که دسترسی به آنها برای اتصال کابلی دشوار است، مانند روستاهای کلبه و سایر بخش های خصوصی. برای کار، اپراتور ایستگاه های پایه ای را نصب می کند که شبکه ای را به یک منطقه نزدیک در شعاع پنج تا ده کیلومتری ارائه می دهد.
برای اتصال به گیرنده خاصی نیاز دارید و اگر در فاصله قابل توجهی از ایستگاه پایه قرار دارید، آنتن ویژه ای که سیگنال را تقویت می کند تداخلی ایجاد نمی کند.
